Yeni gezilere bir kala sona kalan şehir Pisa’yı da anlatıp rahatlayayım istedim. Hem malum bayram tatili, birçoğunuza dokuz gün tatil, olur da Pisa’ya gidersiniz ama ben bu güzide yazıyı yazmadığım için boynunuz bükük dönersiniz diye yine sizi düşündüm ve işte buradayım.

Pisa şehri minicik bir şehir açıkçası, o yüzden uzun uzun yazılacak pek bir şeyi yok. Hatta var olan tek şey şehirle aynı ismi taşıyan Pisa Kulesi. Hemen herkes kuleyi itekler halde fotoğraf çekinip, “vay anasını hakkaten yamukmuş” deyip, “ee bitti o zaman hadi dönelim” modunda ziyaret ediyor Pisa’yı eminim.

Açıkçası gitmeden önce hem internetten hem de daha önce giden arkadaşlarımdan “aman yaeee gitmeyin gerçekten gereksiz bir yer” lafını okudum ya da duydum. Hayır, hakikaten bunu söyleyen herkes sırf ortamlarda “Pisa’ya hiç boşuna gitmeyin bi bok yok eğik bi kule işte” diyebilmek için Pisa’ya gitmiş gibi gelmişti. Zira bir kişi de gidin görün demez mi? Neyse biz tabii ki ‘footprinte ne kadar şehir eklersek o kadar kardır’ adlı sidik yarışımıza bir şehir daha eklemek adına yarım günümüzü Pisa’ya ayırmaya karar vermiştik.

Şanslıydık ki La Spezia’dan Pisa’ya doğrudan tren var ve 1 saat 20 dakika sürüyor sadece. Biz de ilk gün yarısını yolda geçirdiğimiz günün geri kalanını değerlendirmek için otele bavulları bıraktıktan sonra Pisa’ya giden ilk trene atladık.

Pisa’da tren istasyonundan çıkıp karşıdaki sokaktan öyle dümdük yürürseniz Pisa Kulesi’ne çıkıyorsunuz zaten. Bu yürüyüş yaklaşık 20 dakika sürüyor, kuleye doğrudan giden ve istasyonun önünden kalkan otobüsler varmış ama dediğim gibi en azından şehrin ana caddesinde yürümüş oluruz diye düşünüp biz tercih etmedik. Bahsettiğim cadde alışveriş caddesi tarzında bir cadde, sağlı sollu bir sürü mağaza, mekan, cafe, restoran var. Caddeyi Arno Nehrinin üzerine yapılan köprü ortadan ikiye bölüyor ve köprüden güzel fotoğraflar çekebiliyorsunuz. Köprüden geçtikten sonra solda küçük bir dondurmacı var, önü dolup taşıyor diye biz de yiyelim dedik ama dondurmanın lezzetine eh işte derim ancak. Zira Roma’da Giolitti’de yediğim dondurma ve Vernazza’da Gelateria Vernazza’da yediğim dondurmalar gerçekten efsaneydi.

Neyse ağzımın akan sularını silip yolumuza devam edersek işte Pisa Kulesi 🙂 Cidden yamuk ve cidden komik… Garibim kulenin altı kaygan toprak olmasından mütevellit her yıl 0.05 cm mi ne eğiliyormuş. Hayır aynı kaderi Pisa Kulesi’nin yanındaki Vaftizhane Binası da paylaşıyor, zira ona da dikkatli bakarsanız onun da bir tarafının hafif içe çökük olduğunu görürsünüz. Şahsen Avrupa’nın simetrik ve sanatsal mimarlarına, inşaat mühendislerine, zemin etütçülerine kayaç toprağa metrelerce yüksekliğinde kule dikmelerini hiç yakıştıramadım. Oysa bizim Galata Kulemiz öyle mi?

Pisa Kulesi’nin çan kulesine çıkılabiliyor, bir sürü insan gördük tepesinde ama biz çıkmadık. Zira panaromik Pisa şehri manzarasını görsek nolur görmesek nolur.

Ve gelelim klişeler klişesi kuleyle fotoğraf çekinmeye. İstisnasız herkes kuleyi itiyordu arkadaş! Ve evet itiraf ediyoruz, biz de o pozu verebilmek için üşenmedik kalktık gittik. Ohh iyi de oldu. İnstagram profilimin diğerlerinden farkı ne pardon 😀

Eskiden Pisa Kulesinin yanındaki parktaki çimlere basmak yasak değilmiş, öyle olduğu için de daha güzel açılar yakalanabiliyormuş ama şimdi o çimlere girmek yasak bu yüzden herkes kaldırımdan birbirinin pozuna limon sıkmadan fotoğraf çekmeye çalışıyor. Sanırım orada bir saatimizi geçirmişizdir, nihayetinde kule itmek ciddi bir iş, aceleye gelmez!

Yeterince fotoğraf çektikten sonra geldiğimiz yoldan mehter marşıyla geri dönüyoruz. Toplamda yol dahil 4 saatimizi harcadığımız Pisa’dan dönerken “iyi ki gelmişiz” dedik valla. O yüzden ben diğerleri gibi yapmıcam canımslar, Pisa’ya gitme fikriniz varsa ve değer mi değmez mi diye araftaysanız gidin cidden. Bence görülmesi gereken bir yer! Gidin şu kuleye bir de siz el atın gelin 🙂