(Görsel alıntıdır)

“İnanmak
başarmanın yarısıdır” özlü sözüyle açıyorum perdeyi sevgili okur… Bildiğin
üzere serinin ilk yazısında yazmaya kafa takışımı ve ilk gençlik yıllarımdaki
yazma denemelerimden bahsetmiştim. O yazımda eminim hepiniz inanmışlığım ve
kendimi adamışlığımı görebildiniz. Ben yine de işimi garantiye alarak ikinci
bir yazı yazayım dedim 🙂

Demiştim ya
önceki yazıda da, lisedeyken iki kitap yazmışlığım(!) var; öyle ki basımına bir
kalmıştı; kapak tasarımı, yorumlar falan her şey tamamdı; yayıneviyle
anlaşamadık 🙂 İlki korku öykülerinden oluşuyordu
Stephen çakması zihniyetimle süper hikayeleri çiziktirmiştim.

İlk kitabın
hikayesini okumuştunuz; ama asıl bomba ikinci kitaptı. Kısaca anlatayım da
görün neler döktürmüş bu arkadaşınız…

“Denver’da
yaşayan Amanda, üniversitede okuyan genç güzel bir hatundur. Sevgilisi Robert
ve en yakın arkadaşı Carol’la mutlu bir öğrencilik hayatı sürmektedir. Amanda
bir gün arkadaşlarıyla kara büyüler yapan falcı Çingene bir kadının  çadırına gider. Bu tarzda hurafeler inanmayan
Amanda, arkadaşlarıyla bu işlere inanmamaları gerektiği göstermek için öylesine
bir büyü yaptırır. Büyü şu şekildedir: Vudu büyülerinde kullanılan bir ağaçtan
yapılan küçük bir kütüğe bir isim ya da bir harf kazınacak; büyüyü yaptıran
kişinin hayatında bu isimde ya da bu harfle başlayan birileri varsa ölecek. Bu
ölümler ilk dolunayda başlayacak ve bir sonraki dolunaya kadar sürecek. Amanda
kütüğe C harfini yazdırmıştır; ki bir çok arkadaşının adı C ile başlamaktadır.
Amanda inanmadığı için kütüğü evde bir yerlere atar ve hayatına devam etmeye
başlar. Ancak günün birinde ismi C harfi ile başlayan arkadaşlarından biri
trajik bir şekilde ölünce bunun kendisi yüzünden olduğunu düşünür. Tüm
arkadaşlarını da toplayarak onları tatili birlikte geçirmeye ikna eder. Ancak
birlikte kaldıkları evde de birkaç arkadaşı öldürülünce işler çığırından çıkacaktır…”

İşte böyle sayın
okur… Nasıl buldunuz? “Eee hani devamı?” dediğinizi duyar gibiyim… Maalesef
devamı yok. Yaklaşık 20 bölüm ve 100 sayfaya yakın yazdığım bu roman denememi
çok büyük bir salaklık yaparak kaybettim… Nasıl kaybettiğim ise bu hikayeden daha
bomba bir hikaye…

Şimdi efenim,
ben bunu yazdığım sırada bir sevgilim vardı; çok detaylara girmeyeceğim malum
aradan yıllar geçmiş. Neyse bu sevgili şehir dışında okumaktaydı, uzaktaydı
yani benden. Ailesi Eskişehir’de olduğu için tatillerde gelirdi görüşürdük vs.
Yine bir görüşmemizde bu hikayenin bulunduğu defteri ona verdim beyefendi
okusun bakalım beğenecek mi diye… Sanırsın edebiyat dünyasının Orhan Pamuk’u da
eleştirecek benim yazdıklarımı. Basbayağı takdir edilmek istiyorum işte “ay
bebeğim çok güzel yazmışsın, harikasın sevgilim, ilerde imza günlerine beraber
gideriz” cümlelerini duyayım da koltuklarım kabarsın… Ben defteri verdim,
arkadaş okulunun olduğu şehre geri döndü ve sonra biz ayrıldık!!!! Evet bitti;
konumuz ayrılık olmadığı için salya sümük kısımlarını geçiyorum; geliyorum
benim meşhuuur kitabıma. Kitabım onda kaldı; al eşyalarını ver eşyalarımı da
yapamadık anasını satayım, ve diğer tüm eşyalarım gibi kitabım da kendisinde
kaldı. Ayrıca okuduğu şehirde temelli yaşamaya karar verince ve ailesi de onun
yanına taşınınca Eskişehir’le hiçbir bağı kalmadı 🙁 Ben de bu muhteşem romanımın üzerine bir
bardak soğuk su içtim. Ayrıldıktan sonra numarasını değiştirdiği için
arayamadım(belki biraz da gururuma b*k yediremediğim için aramamış olabilirim :)) ve aradan 8 yıl geçti… O gün bugündür D&R’daki
“Gerilim-Korku” reyonundaki kitapların tümü didik didik ederim; benim hikayem
çıkar mı acaba biri diye 🙂 Şu ana kadar böyle bir girişimde
bulunmadı sağolsun 😀

Olur da bu
yazıyı okursan sana sesleniyorum Ex’im: “Biliyorum aradan yıllar geçti, ben
evlendim sen neler yaptın kimbilir umrumda da değil gözüm yok Allah yolunu açık
etsin de; ya Allah rızası için defterim duruyorsa bi ses versen de bana
göndersen; kargoyu karşıdan ödemeli gönderebilirsin, sıkıntı yok :))