“İyilik yap, denize at. Balık bilmezse halik bilir.” derler ya hep, şu aralar ne balık ne halik hiç kimse yaptığım iyiliklerin değerini bilmiyor bence. Durup dururken nereden çıktı di mi yaptığım iyiliklerin peşine düşmek? Ben de bilmiyorum tam olarak, sanırım “Depresyona geçiş 101” aşamasını yaşadığım için yapılan/yapılmayan, söylenen/söylenmeyen her şey batıyor bana. 

Bazıları için fazla iyiyim, hani değmeyecek insanları kastediyorum. Aslında değmeyeceklerse neden hayatımdalar orası da ayrı tartışma konusu ama, yine de hayatından kolay kolay insan çıkaramayan biri olarak bazen çöp ev gibi gereksiz bir sürü kişi ile doluymuş gibi geliyor etrafım.

Benim için iyi olmak, iyilik yapmak, iyimser olmak çaba sarf etmeden gerçekleştirdiğim bir felsefe iken, bazılarının gerçekten kötü olması, kalplerinin kara olması çok anlamsız.

Sen çaba gösterirken, karşındakinin taşın altına elini koymaması sinir bozucu mesela. Kendini tam anlamıyla “enayi” gibi hissettiriyor bir kere. Sonra hevesin kırılıyor, hiç kimse için hiçbir şey için mücadele etmek istemiyorsun.

Fazla bir şey beklemiyorum, bir teşekkür ne bileyim bir gülücük belki de sıcak bir öpücük… Ama bazen onu bile görmüyorum karşımdakinden.

Sonra işte karşılıksız kalınca içimde bazı şeyler, sessizleşiyorum. “Neden ben uğraşıyorum ki karşımdakiler kılını kıpırdatmazken” diyorum. En kötüsü de içimdeki iyimser, içimde o ‘her şeyin güzel olacağına inanan saf kız’ pes ediyor. 

Kendimi mi kandırıyorum acaba? Hiçbir şeyin iyiye gideceği yok, sadece idare edip görmezden geliyor ve bastırıyor muyum bazı şeyleri? Aslında hayatım çok mu boktan? Etrafımdaki herkes çok mu sahte? Ve ben fazlaca mı enayiyim? Bir gün yaptığım iyilikler karşılık bulacak mı? Bir gün ben de katıksız mutlu olacak mıyım? Belki de en önemlisi bir gün karşımdakiler benden daha fazla çabalayacak mı?