Yedi buçuk yıl önce henüz yirmi iki bile olmamışken hem İstanbul’a hem de ikinci evim olacak işyerime adım atmıştım. Gariptir nedense bir gün bir gün bu binaya son kez gireceğimi hiç düşünmemiştim. Eksilerin, sayısız çoğunlukta olan artılar tarafından götürüldüğü, kötü günler yaşasam da güzel anılar, dostluklar biriktirdiğim, hem profesyonel anlamda hem de içsel anlamda geliştiğim dönemin ev sahibine bugün veda ediyorum.

Yeni başlangıçlar her zaman korkutur. İnsanoğlu evriminin ilk günlerinden beri konfor alanından vazgeçmekte zorlanmıştır ama tarihsel gelişimlerin tümü de insanoğlu ne zaman konfor alanını terk ettiyse o zaman gerçekleşmiştir. Ben de yedi yıllık konfor alanımı terk ediyorum bugün. Otuzuma bir kala hem işimi, hem ailemi, hem sevdiklerimi bırakıp yeni bir ülkede yeni bir hayata başlamak için ilk veda günüm bugün. Üç gün sonra İstanbul’a veda ediyorum, sonra da Türkiye’ye…

Yıllar önce heyecanlı, hevesli ve gencecik biri olarak ilk defa ailesinin yanından ayrılıp Büyük Şehire gelip bir hayat kurarken neler hissettiğimi hatırlamaya çalışıyorum da. Kimseyi tanımıyorum, koskoca bir şehirde yapayalnızım, yeni bir iş ve yeni insanlar beni bekliyor. Sanırım korkuyordum, endişeliydim ve şaşkındım. Başka sular görmek isteyen küçük kara balık gibi… Kendimi içinde bulduğum engin İstanbul okyanusu bana hayatımın tecrübelerini yaşattı, gencecik bir kızdan kendi ayakları üzerinde duran özgüvenli bir kadına dönüşmemi sağladı. İsterseniz engel deyin, isterseniz güçlük deyin isterseniz sınanma deyin ama bu yedi yılda bambaşka açılardan bambaşka olaylar yaşatarak ‘bu hayatta insanın başına her şeyin gelebileceğini, önemli olanın pes etmemek, daima inanmak ve kendini sevmek olduğunu’ öğretti bana.

Yıllar sonra yine yeni bir hayat kurmak için gidiyorum. Yine kimseyi tanımıyorum, koskoca bir şehirde (ve hatta ülkede) yalnızım, yeni bir iş ve yeni insanlar beni bekliyor. Elbette ki yine korkuyorum, endişeliyim ve şaşkınım. Ama bu kez daha çok güveniyorum kendime, daha cesurum, körlemesine yönümü bulmaya çalışmak yerine ne istediğimi ve ne istemediğimi bilerek gidiyorum bu sefer.

Yüreğimin beni getirdiği bu yol boyunca bana eşlik eden, bana iyi/kötü bir şeyler öğreten, güzel anılarımın başrolünde olan herkese çok teşekkür ediyorum. Benim hikayem artık bambaşka bir yerde bambaşka bir şekilde devam edecek… İnanın ben de neler olacağını merakla bekliyorum.