Geçenlerde
facebookta güzel bir yazıya denk geldim, hayatımızda fazlalık ne varsa ‘at
gitsin’ deyip rahatlamamızı öğütleyen ve insanı birden gaza getiren bir
yazıydı. Zaten son zamanlarda her anlamda sadeleşme yanlısı hissettiğim şu
günlerde bu yazıyı okuyunca ben baya bi gaza geldim ve başladım sırayla evin
her odasına el atmaya.

Yoksul
bir çocuk için büyüdüğümden midir nedir, bir şeyin işe yarayabileceğine dair
ufak bir düşüncem varsa o şeyi asla atmam. Mesela gelen hediyelerin kaplarını,
bebek şekerlerinin ufak şişelerini, konservelerin kavanozlarını, eskiyen
kıyafetlerin düğmelerini falan atmam biriktiririm. Çünkü bir gün lazım
olabilir. Evet, kesinlikle…

Yedi yıl
önce tazecik bir mühendisken kendimi Banka gibi resmi bir kurumda bulunca o
toylukla binlerce demode ötesi takım elbise almıştım. Öyle çirkin ve demodeler
ki 22 yaşında onları giyip 50 yaşında emekliliğine üç kalmış şube şefi gibi
dolanıyordum plazada, içler acısı bir tablo resmen. Ha keza bir sürü bluz,
kazak, etek falan dolup taşıyor ve ben işe giderken döne döne hep aynı
(sevdiğim ve kendime yakıştığını düşündüğüm) şeyleri giyiyorum. Her sene elim
gidiyor o emekli şef kıyafetlerine ama hepsine de tonla para vermişim, hem bir
gün lazım olur, giyerim. Evet, kesinlikle…

Yine
yedi yıl önce nasıl bir zihne sahipsem memleketimden İstanbul’a taşınırken koli
koli ders kitaplarımı ve defterimi getirdim. Hatta sadece kitap ve defterlerle
yetinmeyip vize ve finallere hazırlanırken saman kağıdına aldığım notları da
getirdim. Çünkü oradaki kitaplardan, notlardan yararlanmam gerekebilir, bana yöneylemden
oyun teorisi ya da iş etüdünden iyileştirme soruları sorabilirler falan, lazım
olur döner bakarım. Evet, tabii kesinlikle…

Senelerdir
spor yaparım, hemen her ay women’s health dergisi alırım, ayın birinci günü
okuyup gaza gelir ikinci günüyse eski motivasyonsuzluğumla devam ederim
hayatıma. Okudum evet güzel, sonrasında kitaplığımın bir köşesinde onlara ayırdığım
yerde biriktiririm dergileri. Çünkü günün birinde side plank nasıl yapılır
bakmam gerekebilir, lazım olur. Evet aynen…

Benim bu
çöp ev zihniyetiyle oluşturduğum envanter listem uzar da gider, ama siz ana
fikri anlamışsınızdır sanırım. Bir gün lazım olur diye biriktiriyorum, saklıyorum,
atmıyorum. Ben böyle yaptıkça yalnız yaşayan bir insan için biraz büyük olan
2+1 eve gitgide sığamaz hale geliyorum. Dolaptan giysiler, kitaplıktan kitaplar
taşıyor. Bir de huyum kurusun, temizlik takıntısı olan bir insanım, çok eşya
çok toz demek, sürekli de temizlik yapıyorum sırf bu doldurduklarım yüzünden.

Ama bir
gün tak etti. Emin değilim kitaplıktan kitaplar mı devrildi, hediye kağıtları
alev mi aldı, kıyafetler mi güvelendi tam hatırlamıyorum ama bir şey tetikledi
sadeleşme hareketimi. Belki yakın gelecekte zaten taşınma işlerine girişeceğim
için ya da evdeki fazlalıkların ölü toprağı etkisi yarattığını düşündüğüm için,
bilmiyorum. Her ne şekilde geldiyse o dürtü sayesinde bir tam gün boyunca ‘bir
gün lazım olur’ diyerek sakladığım ne varsa attım, ayıkladım, poşetledim,
dağıttım.

Bütün o
hediye kapları, ıvır zıvırlar, kutular, kavanozlar hepsi çöpü boyladı.

O bir
gün giyerim diye sakladığım ama üç kıştır, beş yazdır giymediğim ne varsa poşetledim.
Annemle birlikte gönderdim.

Üniversitede
tuttuğum notları, okul kitaplarımı (zaten hemen hepsi fotokopiydi ?), defterleri
içim yandı evet ama kağıt toplayan çocuklar bari yararlansın diye attım.

Women’s
Health’lerin başına ne geldiğini tahmin etmeniz zor değil herhalde.

Bunlar
sadece aklıma gelenler… Anne babamın ziyarete gelmesinden de destek alarak öyle
de bir abarttım ki “bu masa bana büyük, napalım bunu da mı atsak” boyutuna
ulaştırdım.

O kadar
rahatladım ki size anlatamam. Çok eskiden kalan, toz toplamaktan başka bir işe
yaramayan, beni üzecek anılara ev sahipliği yapan her şeyin benden ve evimden
uzaklaşması içimi ferahlattı. Bu kadar iyi geleceğini düşünmemiştim sırtımda
taşıdığım onca yükten kurtulmanın.

Şimdi sıra
hayatımda bu niyetle tuttuğum, aslında bana faydası olmayan, enerjimi alan,
negatiflik salan ‘arkadaşlardan’ kurtulmakta… Nasıl yaparım bilmiyorum ama eşyalardan
kurtulmanın bile bu kadar iyi hissettirdiğini düşünürsek parazit gibi hayatımıza
çöreklenmiş insanlardan kurtulmak nasıl rahatlatır tahmin bile edemiyorum.