Efendim
ben ayda bir bunalıma girip, dünyayı kendime dar ettiğim için artık bu konuda
kaşarlanmış biri olarak tecrübelerimi neden okuyucularımla paylaşmayayım dedim ve “Bunalımdan Çıkmanın 10 Yolu” isimli klişeler klişesi bir yazı yazmaya karar
verdim. İnternette zaten zebille yazı, görsel, tavsiye vardır bununla ilgili,
sana mı kaldık derseniz; tabii ki kalmadınız, beğenmezsen yapmazsın arkadaşım,
zorla yazıyı ekranınızda tutacak değilim ya! Allah Allaah…

Neyse
dedim ya ben mütemadiyen bunalıma girerim, hatta ay içinde normal geçirdiğim
gün sayısı bunalımda geçirdiğim gün sayısından baya bi azdır. Ota boka, olana
olmayana, geçmişe geleceğe, akıllısına delisine, varlığa yokluğa dertlenip
kendime hayatı zindan ederim, itinayla… Hayır bir de çoğundan kimseciğin haberi
olmaz, zira işyerinde pek de bunalım yapacak vakit olmuyor, çalış didin falan
ama eve gidince bana basıyorlar, düşün düşün yaz yaz oyna oyna derken bir güzel
kendimi üzüyor, salak salak ağlıyorum, sonra da ağlamam bitince yüzümü yıkayıp
çamaşır katlamaya devam ediyorum. Çünkü dağ dağa küsmüş dağın haberi yok misali
mesela sevgilime kızsam, alınsam genelde çocuğun bundan haberi olmuyor, ben
kendi kendime küsüyoruuum, ona bağırıyoruum falan sonra da öfkem ya da
kızgınlığım geçiyor, adam aradığında zaten normale dönmüş oluyorum. Ya da
arkadaşlarıma tripliysem kendi içime kapanıp kimseye bişe söylemediğimden onlar
da her şey yolunda sanıyorlar, kısır bir döngüde takılıyorum yani.

Bunalım
ya da depresif ruh hali berbat bişe, insanı hayattan soğutuyor. Domino taşı
gibi tek bir şeyin kötü olduğuna kanaat getirince diğer her şey de kötüymüş,
karanlıkmış gibi geliyor, üzülürken komple ciğerlerim soluyor. Neye üzüldüğümü
bir kez daha yazmıcam, temcit pilavı gibi her yazımda anlatıyorum, siz de
bıktınız biliyorum ama işte o şeylere düşün, üzül, öfkelen, kavga et, ağla,
barış derken kendimle mücadele veriyorum resmen. Şizofreni tanısı konulmadı
henüz ama bence kendisiyle bu kadar mücadele veren bir insan normal kafada
olamaz. Bence deliyim ben, net!

Bak yine
vır vır vır başladım, ne diyordum, aslında bunalımdan çıkaracak reçeteyi
pazarlıyorduk. Bir değil, iki değil, üç değil, dört değil, tam beş kavanoz bal
şeklindeki damping paketime hayran kalacaksınız J

1 – Dizi
ya da film izleyin. Ben diziciyimdir, bazen üç dört bölüm arka arkaya izlerim
falan, o arada hem zaman geçer hem de kafamdaki dişliler bir süreliğine
dönmemiş olur. Takip ettiğim dizilerin neredeyse tümü gerilim, polisiye, bilim
kurgu vs olduğundan salya sümük olacak da bir durum oluşmaz. Film seçerken de
öyle olmasına dikkat ederim. Bir kez bunalımdayken “Aynı Yıldızın Altında”
filmini izleyeyim dedim, yemin ederim sümüğümde boğuluyordum. Siz yapmayın!

2 –
Belgesel izleyin. Entellik yapmak için sıkmıyorum, hafta sonları benim
televizyonda NatGeo ya da NatGeo Wild açıktır. Vahşi Rusya’yı beşbininci kez
izleyip kurtların hayatta kalma uğraşına hala şaşırır saygı duyar, evlere
sinsice giren yılanlardan tırsarım. Fobiniz yoksa deneyin. İşe yarıyor.

3 –
Kitap okuyun. Ama sürükleyici, bir sonraki sayfayı merak ettirecek hikayesi
olan kitapları okuyun. Zamanın nasıl geçtiğinin farkına varmazsınız.

4 –
Müzik dinleyip dans edin. Tercihen aynanın önünde elde kumandayla. Bende çok
işe yarıyor, Rihanna’ymışım gibi tepinirken baya eğleniyorum evde. Tabii
komşuların özellikle sesimden memnun olmadığına iddiaya girerim.

5 –
Sevdiğiniz şeyleri yiyin. Oburluk olsun diye değil, kendinizi ödüllendirmek
için. Ben mesela dün akşam canım Burger King çekti diye söyledim yemek
sepetinden, yarısını yiyemedim ama olsun. Sarımsaklı mayoneze bandıra bandıra
yedim patatesleri, ohh sefam olsun.

6 – Spor
yapın. Ama spor salonunda değil, parkta bahçede kırda bayırda ormanda yaylada
yürüyerek koşarak sekerek yapın. Oksijen alın, endorfin salgılayın.

7 – Arkadaşlarınızla
vakit geçirin. Ama oturup onlara bunalımınızı anlatmak ya da onların bunalımını
dinlemek için değil, gülmek saçmalamak için görüşün. Size iyi gelen insanlarla
olun, size negatiflik yükleyen, kötü hissettiren, yanından ayrıldığınızda
başınızın ağrıdığını hissettiğiniz insanlarla değil.

8 –
Bebek sevin, kedi köpek sevin. Benim gibi ikisini de yapamıyorsanız yine bir
klişe olan komik bebek ya da kedi köpek videolarını izleyin. Şebekler ne kadar
gudubet hissederseniz hissedin size tebessüm ettireceklerdir emin olun.

9 –
Sarılın. Sevgilinize, annenize, kardeşinize, çocuğunuza sıkı sıkı sarılın.
Şimdi bir şey dicem, mağdur edebiyatı yapıyorsunuz diyeceksiniz ama valla benim
sarılacak kimsem yok. Daha Türkçesi sarılacaklarım uzaklarda. Hal böyle olunca
kucağım boş kalmasın diye (hemen kötü düşünün, yazın senaryonuzu!) yataktaki
diğer yastığa sarılıyorum. Baya da pofuduk bir şey, sarılma güdüsünü doyuruyor.
Hem yazın et ete değmesi terlemece gibi sıkıntı da yaşamıyorsun, kolum uyuştu,
az kenara kay tripleri de yok, canım yastığım benim J

10 – Geçmişte
kendinizi dipte hissettiğiniz, umutsuz hissettiğiniz anları hatırlayın. Bakın,
hepsi geçti. Demek ki bu yaşadığınız da geçecek. Tamam geçerken biraz anamızı
ağlatacak ama napalım, güzel günler gelecek. Sonuçta dipte olmanın tek güzel
yanı, daha da dibinin olmamasıdır. En kötü dediğiniz yerdesinizdir ve bundan
sonrasının çıkış olacağı aşikardır. Dipte kalmaya devam etmek de çıkışa doğru
harekete geçmek de bizim elimizde.

Bunlar
bana iyi hissettiren, kendimi jiletleyip üçüncü sayfa haberi olmamı engelleyen
şeyler. Sonuçta her belirsizlik eninde sonunda bir açıklığa kavuşuyor, evet şu
anki süreç oldukça can sıkıcı ama elimden geleni yaptığım için içim rahat.
Gerisini allaha havale ettim, havalemi alıp cukkalayıp sebepsiz zenginleşme
yaşayamayacağına göre bakar heralde bir hal çaresine…