Gidiyorsun.
Gerçekleşeceğini hiç düşünmediğim ama bir yandan da gerçekliğini iliklerime kadar hissettiğim an geldi.
Ne sert bir rüzgar esmiş meğer, şu an farkına varıyorum.
Seni uzaklara atarken, beni burada bırakmayı tercih etmiş.
Seni giden, beni kalan yapmış hayat.
Hani bir zaman sormuştum ya, gitmek mi zor kalmak mı diye.
Hala bulamadım biliyor musun cevabı.
Kader bana hep ‘kalan’ rolünü biçtiğinden belki de,
Gitmeyi hem daha kolay hem daha bencilce görürdüm sana kadar.
Ama işin gerçeği öyle değil sanırım, ne dersin?
Gidiyorsun ya şimdi mesela, gözünün içine bakıyorum ben de.
Ve orada içinde yaşadığın fırtınaları, gözüne vuran dalgalarla nasıl mücadele ettiğini,
Yüreğine koyduğun dalgakıranları görüyorum.
Gitmek de zormuş, kabul ediyorum.
Giden rolünün biçilmediği hayatımda, ilk kez gidenin neler hissettiğini anlıyorum belki de.

Gidiyorsun.
Sen de gidiyorsun.
Yüzleşmesi zor bir hesaplaşmayla başbaşa bırakıyorsun beni.
Neden gidiyor, neden gittiler diye sormamalıyım aslında di mi?
Tarihin tekerrür etme adetinin benim hayatıma çapayı atması kızılacak bir şey değil mi sence de?
Veda, uğurlama adı her neyse bu ayrılığın neden bir çentik daha atıyorum ki!
Ama susmalıyım bence. Bu gidişte benim de payım büyük bu sefer nasılsa.
Benim seçimlerim, gideni seçmelerim, seçtiğimin gitmesi.
Tüm soruların son durağı yine benim anlayacağın.

Gidiyorsun.
Yeni bir hayat başlıyor senin için, benim için ve bizim için.
Dalgalarını zapt etmeye çalıştığın gözlerinle söylediğin gibi,
Güzel olsun her şey bu sefer.
Bu sefer gidişin şerefine içebilelim mesela, iyi ki’lerle bezeli cümleler kuralım.
Olur mu?

Gidiyorsun.
Yolun açık olsun.
Kavuşmalarımıza, o zaman….
Şerefe!!