25 Ocak 2011’da ‘hayatınıza dokunmaya‘ başladım ilk defa… Hatırlar mısınız o günlerimi, yazılarımı? Henüz 23 yaşındaydım, İstanbul’a gelişimin ilk yıllarıydı, toydum, tecrübesizdim ve yalnızdım.

Yalnız olmak, kimseye içimdekileri anlatamamak zorlamıştı beni blogumu açmaya. Kimi zaman yaptıklarımı, kimi zaman yapamadıklarımı, kimi zaman dertlerimi, kimi zaman sevinçlerimi, gezdiğim gördüğüm yerleri, okuduğum kitapları yazdım. Bir kısıtlama, bir tarz, bir standart olmadan içimden ne geliyorsa, sanki karşımda biri varmış ona anlatıyormuş gibi hiç kasmadan yazdım da yazdım…

Sizinle büyüdüm, sizinle geliştim, üzüntülerimi sizinle yaşadım, kalbimin en tamir edilemez olduğu zamanlarda bile sizin yorumlarınızı yaralarıma merhem yaptım. 

Ben yazdım, siz okudunuz, ben yazmadım, siz kızdınız. 

Çok kıymetli insanlar tanıdım blogum sayesinde, bazılarıyla tanıştım bazılarıylaysa hiç yüz yüze gelmedim. Ama hiç fark etmedi, yeri geldi onlar bana en yakın dostlarımdan daha fazla destek oldu. Teselli etti. Benimle sevindi benimle üzüldü.

Şimdi 28 yaşında orta yaşlarına az kalmış, neler neler yaşamış, birçok şey öğrenmiş, her fırtınadan biraz daha güçlü çıkmış genç bir kadın var karşınızda ve onun 5.yılına yaklaşan mütevazı blogu…

Madem ben değiştim, hayat değişti, etrafımdaki herkes her şey değişti; blogum neden değişmesin dedim. 

Sevgili @gamzetavukcuoğlu’nun tasarımıyla bana benzeyen güzel bir kız kondurdum resepsiyona sizi karşılasın ev sahipliği yapsın diye. Sonra bir deniz, bir kedi, bir kahve, bir kitap içiniz açılsın okurken sıkılmayın diye.

Bundan sonra daha çok yazmaya karar verdim bir de… İnsan içine atınca iyi şeyler olmuyormuş bir kez daha test ettim.

Hayat rengarenk aynı sizi karşılayan resimde olduğu gibi.

Önemli olan her rengini özümseyerek yaşamakta, hissetmekte, kabul etmekte…

Eeee nasıl buldunuz bakalım?