Bu hayatın bize öğrettiği mantıklı formüllerden biridir “Sıfır beklenti = Sonsuz mutluluk”
Çok da doğrudur. Denediğim daha doğrusu becerebildiğim konularda çokça işime yaramıştır ama,
Ya beceremediklerim ne olacak?
Evet, ben de belki sen de beklentilerimizi bir türlü minimuma indiremiyoruz.
Neden olmuyor sürekli soruyorum kendime.
Neden hayatı bana sunduklarıyla kabul edemiyorum mesela?
Neden ondan benim onu sevdiğim gibi sevmesini istiyorum?
Neden beni çok kıran dostumun bunu kendisinin anlamasını ve özür dilemesini istiyorum?
Neden işyerindekilerin beni, benim istediğim gibi tanımalarını ve değerlendirmelerini istiyorum?
Neden sahip olduklarımla yetinemiyorum?
Şükretmeyi bilmeyen bir insan olmadım asla, başıma gelen her şeye bir sebeple gelmiştir dedim, yaşadım, öğreneceklerimi öğrendim, yürüdüm gittim.
Nereden geldiğimi ve tırnaklarımla nasıl kazıya kazıya geldiğimi asla unutmadım.
Kimseye muhtaç olmadan, kimsenin ahını almadan, hakkını yemeden yaşamaya çalıştım.
Üzmemeye, incitmemeye, merhametli olmaya, yardım etmeye, alttan almaya çabaladım.
Ama gün geldi bu kadar naif davranmama rağmen hayata karşı, o canımı yakmaya devam etti.
Ben tırmalarken hala başkalarına istemeden verdi.
Ben ağlarken yalnız başıma, beni ağlatanları güldürdü.
Ben severken her şeyi geride bırakıp, bazen onu bile çok gördü.
Neden? Neyi, nerede eksik yaptım?
Ya da bilmiyorum belki de gereğinden fazla yaptım bazı şeyleri?
Bunlara hiç cevap alamadım, alamıyorum.
Düşününce daha da dumanlanıyor insan ama hayatın adaletsizliği kafa yorulmayacak gibi değil.
Beklenti diyorduk, evet…
Tüm bu olanları görünce, bana verilmeyeni, hak etmeyene ise verilenleri gördükçe sorgulamaya başlıyorum bu hayat denen düzeni.
Hayattan çok şey beklemiyorum evet, ama o bana beklediğim kadarını bile vermiyor bazen, o ne olacak!
Bilmiyorum kafam bu sorularla hep karmakarışık…
Anlattığım kişiler çok düşünüyorsun, boşver diyorlar.
Boş veriyorum çoğunlukla zaten,
Yoksa nasıl dayanır ki insan bu kadar adaletsizliğe…!!!
6 Yorum Var
Neden olmuyor diye sorduklarına bir cevap, bir formül bulursan benimle de paylaşır mısın canım, aynı soruları sorup büyük hayal kırıklığı yaşıyorum 🙁
yalnız olmadığımı bilmek güzel ama formül var mı hiç bilmiyorum gerçekten…
Valla Hamidecim geldim 40 yaşına hala bu soruların cevabını arıyorum tatlı.:/ Sanıyorum fazla iyi niyet işe yaramıyor.
kesinlikle fazla iyi niyet işe yaramıyor, olan insanın kendisine oluyor.
Neden işyerindekilerin beni, benim istediğim gibi tanımalarını ve değerlendirmelerini istiyorum? Ozellikle bu cumleye takildim ve ben de ben de dedim. Ama dusununce de cok sacma ya rahat takmayan sallamayan insanlar hep daha mutlu keske oyle olabilsem
hayat kendisine hangi açıdan baktığımızla çok alakalı maalesef. belki biraz daha vurdumduymaz olmayı denemeliyiz.