Hayat inişler ve çıkışlarla dolu. Parabolik bir seyir sergilemeyeni yok sanırım. Hakikaten yol gibi, arazi gibi hepimizin kalbi, içi, sürdürdüğü hayat. Yokuşları, dikenleri, karanlık ıssız sokakları olduğu gibi bahar kokan çayırları, papatyalarla dolu düzlükleri de var. Ama insanı en çok yoran ne zaman inişe geçileceği, ne zaman feraha erileceğinin bir türlü bilinememesi. Bazen kalbin mutluluktan sıkışırken, ertesi gün acıdan ağlamak bu bilinmezliğin bir cilvesi işte. “Yaşa ve gör” bu çok bilinmezli parabolik denklemi çözülebilir kılan tek değişken belki de…

Böyle karmakarışık ruh halindeyken bir yazıya rastladım, muhtemelen karşınıza çıkmıştır sizin de. Didem Deligönül diye bir hatunun “Bir kadından diğerine mektup” adlı yazısı. O kadar doğru formüller içeriyor ki yazı tüylerim diken diken oldu okurken. Ve işin garibi yazan her şeyi hepimiz biliyor, düşünebiliyor haldeyiz. Ama nedense yapmıyoruz! Hepsinin farkındayız, ama yine de bilerek kendi canımızı yakıyoruz. Ben yazıyı biraz da kendi gözümün önünde olması için buradan paylaşıyorum, hakikaten duvarlara asılası bir yazı! 

Bilmiyorum becerebildiklerim var arasında, bir de beceremediklerim. Hepsini yapabilsem çok daha hafif ve mutlu bir insan olacağım biliyorum, hem ben hem de hayatımdaki insanlar…

BİR KADINDAN DİĞERİNE MEKTUP