Bazen hayattan ve hayatımdaki insanlardan beklediğim tepkiyi alamadığımı düşünüyorum. Size de oluyor mu? Hani böyle kendi içimde bir şeye çok seviniyorum mesela, bunu bir yakınımla paylaşıyorum. Kafamda kurduğum tepki whatsapptaki havai fişek efekti iken, karşıdan yanakları pembe gülücük geliveriyor. Ben de böyle mal gibi kalıyorum. Eee hani havai fişekler, hani konfetiler falan diye yutkunuyorum. Sonra anlatasım kaçıyor, aman neyse ya önemli bir şey değildi falan diye geçiştiriyorum.

Karşımdakinin kötü niyetinden değil tabii ki, ama ne bileyim benim mutluluğuma ya da üzüntüme beklediğim tepkiyi alamayınca ulan ne bok yemeye anlatıyorum da kendimi yoruyorum ben diye geri çekiyorum kendimi. Bi de bunu sadece eşim dostum da yapmıyo, annemi mesela arıyorum akşamları, trafikten bunalmışım eve gelmişim akşamın sekizi olmuş, sinirliyim. Açıyorum telefonu, amacım söylenmek, şikayetlenmek ve karşıdan “kızım benim haklısın ama bak işte sen orada ne güzel çalışıyosun para kazanıyosun vs vs” diye pohpohlanmak ve moralimi yerine getirmek. Ama annem beni dinliyooor dinliyor ve cevaben “kızım annen seni telaşede doğurmuş, hep çektin hayatında, senin de kaderin böyle, millet rahat eder sen hala çekiyorsun” diye gömüyor da gömüyor. Zaten sıfır olan moralimi de eksilere indiriyor. Yahu kadın madem öyle düşünüyosun bırakaydın beni cami avlusuna. Meğer ne doluymuşsun ve ben de ne bahtsızmışım. İçimi karartıyor, sonra ben de “tamam anne tamam” deyip kapatıyorum. 

Kızlara whatsapptan mesaj atıyorum diyelim, uzun zamandır hoşlandığım adam bana kahve içelim dedi diye, beklediğim tepki “ayyy bu akşam hemen buluşup bu konuyu saatlerce konuşmalıyız” iken, gelen cevap “süper”, “kalp kalp”, “ayy hadi bakalım” oluyor. La yavrum hoşlandığım diyorum adam diyorum, kahve dedi la kahve diyorum ama kime anlatıyorum. Gelen cevaplara “:)” yapıp “Son Görüldü 15:15” yapıp whatsapp uygulamasını telefonumdan siliyorum. O derece soğuyorum birden hayattan.

Ama biliyorum ki burada suç ne annemde, ne de kızlarda. Burada sorunu olan tek kişi benim. Ben ve insanlardan beklentilerim. Kafamda insanlardan beklediğim tepkileri abarttıkça abartıyor, büyüttükçe büyütüyorum ve sonra onlardan o boyutta tepki alamayınca hemen demoralize oluyorum. Sanki arkadaşım da benimle birlikte adamın koynuna girecek, neden sevinsin havalara uçsun! 

Şöyle bir laf vardı di mi: “İnsan beklentileri kadar mutludur. Sıfır beklenti sonsuz mutluluk” diye. Hah işte olayın özeti bu. Zihnini sıfıra ayarlarsan annenin serzenişlerine de, arkadaşlarının hevessiz mesajlarına da, sevgilinin seni iplememesine de takılmazsın. 

Takılmayınca da düşmezsin…